Elias - the making of ... 29

Stoelen

Eind november: alle voorbereidingen van ons jubileumconcert zijn in volle gang.
De laatste koorrepetities kun je nu op de vingers van één hand tellen.
Martin doet nog een keer verslag.

Op een ochtend  verschijnt in het zijpad van de Jacobskerk een lange rij stoelen. De rij begint één meter voor het nu nog fictieve podium van de Elias. En eindigt …? Tja, dat is precies wat André Colet en Marcel Hoeven van ons koor willen weten.  Hoeveel rijen telt straks het middenschip van de kerk, en hoeveel stoelen kunnen we er dan totaal in kwijt. Voor de kaartverkoop is dit van belang. En die kaartverkoop wordt weer gerund door onze bas Ad de Witte. Er zijn al 300 kaarten verkocht; de gereserveerde plaatsen zijn zelfs uitverkocht. Nog ruim 200 kaarten zijn er (eind november) beschikbaar.
Van verschillende kanten hoor ik dat kaarten gekocht zijn door mensen die ver buiten Zeeland wonen. Een voorbeeld dat ik ken: 3 kaarten voor liefhebbers uit het hoge noorden van Noord-Holland; en zij zorgen ook nog eens voor hotelovernachtingen in Vlissingen.

Op de maandagavond gebeurt er ook iets met stoelen: het koor oefent in de concert-opstelling: 4 rijen sopranen en alten, en daarachter 3 rijen tenoren en bassen. Vóór het koor komt straks het orkest te zitten, en tussen het koor en het orkest komt de engelenbak. Het is de plaats waar de recitatieven en aria’s van de engelen worden gezongen, en ook het terzet, de kwartetten en het dubbelkwartet. De engelenbak en het koor stijgen boven het orkest uit. De engelenbak komt op + 100 van de begane grond, en de hoogste rij van tenoren en bassen komt op + 240. Door de gekozen hoogten kunnen de  stemmen van koor en solisten goed over het orkest de kerk in klinken. En er is natuurlijk voor iedereen een goed zicht op de dirigent. Maar tegelijkertijd is de afstand tot de dirigent groot: vanuit zijn positie naar de achterste rij van de tenoren en bassen is het 13 meter! En dat vraagt van koor en dirigent een grote mate van alertheid. Dus wordt ook de dirigent  tijdens de laatste repetities op deze afstand van het koor gezet. Het is een beetje bizar gezicht in de grote aula van het Scheldemond College. Pim Overduin staat aan de overkant van de zaal te ‘zwaaien’. Maar het werkt!

Van de koorleden mag nu verwacht worden dat ze over de partituur heen recht naar de dirigent zingen. Die partituur moet ruim voor de borst bijna horizontaal in je handen liggen. Want als je de partituur vlak bij je houdt, doe je je hoofd naar beneden, en gaat de helft van je volume/stemgeluid verloren, nog afgezien van het feit dat je geen ogen op de bovenkant van je hoofd hebt zitten …
En wat ook vermeld moet worden: we zijn compleet. De laatste repetities gaan we in met 30 sopranen, 29 alten, 16 tenoren en 17 bassen. Een fijne groep!

Sint Laurens, 30 november 2016